Ήταν όνειρο ζωής να βρεθούμε σε ένα τροπικό δάσος της βροχής, να ακούσουμε τους ήχους των πουλιών, να δούμε ιπτάμενους πιθήκους και να αφουγκραστούμε το μυστήριο των πανύψηλων δέντρων. Όπως ένα κολιμπρί που πετάει ανάμεσα σε δύο ωκεανούς, σε αυτή την χώρα που φαντάζει μια κουκίδα μέσα στο χάρτη από άποψη μεγέθους, είναι η γέφυρα που ενώνει τη Βόρεια με τη Νότια Αμερική με τρόπο συγκλονιστικό, με ομορφιά μαγευτική. Βρεθήκαμε ανάμεσα στους ανθρώπους της που λένε απλά pura vida(αγνή-απλή ζωή), το όνομα της ηχεί όμορφα στα αυτιά, τη λένε Costa Rica που σημαίνει πλούσια ακτή.Το συζητούσαμε για χρόνια με τον αδερφό μου Στέλιο, είχα αγοράσει και χάρτη γεωφυσικό όπως κάνω σχεδόν πάντα για την επόμενη εξόρμησή μας στις γωνιές του πλανήτη, είχα βάλει και ορειβατικό στόχο το ψηλοτερο βουνό της Cerro Chirripo 3820m., αλλά πάντα κάτι άλλο προέκυπτε, κάτι άλλο της έτρωγε τη θέση της,τόσο άδικα όπως αποδείχθηκε. Έτσι έφτασε η ώρα τo σχέδιο μπήκε σε εφαρμογή, μετά από σχεδόν 2 χρόνια χωρίς ταξίδι στο εξωτερικό, λόγω της πανδημίας που άλλαξε τον τρόπο ζωής σε όλο τον πλανήτη.
Όταν μπει ο στόχος μαζί του φέρνει το όνειρο που πρεπει να πραγματοποιηθεί, που μέλει να γίνει μια γλυκιά αναμονή ώσπου να πετάξουμε και να ξεκινήσει επιτέλους το ταξίδι.
Αυτό που μας σημάδεψε στην Κόστα Ρίκα ήταν το βλέμμα των ανθρώπων της, ανθρώπων που συνδέονται με τη δημιουργία αυτής της παρθένας χώρας και των θησαυρών της. Αναχωρήσαμε πρωί από Αθήνα, με πτήση της Lufthansa για Φρανκφούρτη, όπου φτάσαμε μετά από 3 ώρες. Μετά από λίγη αναμονή, φύγαμε πάλι με Lufthansa απευθείας για το San Jose, την πρωτεύουσα της χώρας και μετά από 12 ολόκληρες ώρες φτάσαμε στο διεθνές αεροδρόμιο Juan Santamaria το βράδυ της ίδιας ημέρας, καθώς έχουμε 9 ώρες διαφορά. Μόλις φτάσαμε στο αεροδρόμιο παραλάβαμε αμέσως το αυτοκίνητό μας, ένα τζιπ 4Χ4 που ήταν ο συντροφός μας τις επόμενες μέρες, για να γνωρίσουμε από άκρη σε άκρη τη χώρα και να ζήσουμε την περιπέτεια της εξερεύνησης. Αφού ξεκουραστήκαμε από το πολύωρο ταξίδι αφιερωθήκαμε στην ξενάγησή μέσα στην ιστορική πόλη του Σαν Χοσέ με τα αποικιοκρατικά κτίρια (colonial), τις υπαίθριες αγορές, τα παζάρια & τα μουσεία της, επισκεφτήκαμε το Εθνικό θέατρο και την Mercado Central, την μοναδικής ατμόσφαιρας κλειστή αγορά της πρωτεύουσας. Συναντηθήκαμε με τους ανθρώπους της πόλης και γνωρίσαμε την κουλτούρα τους. Πολύ λίγοι λευκοί, οι περισσότεροι είναι μιγάδες με ένα επίπεδο ζωής που μοιάζει στα ευρωπαϊκά πρότυπα.Η Κόστα Ρίκα λέγεται και “Ελβετία” της Λατινικής Αμερικής με ότι αυτό συνεπάγεται. Όλα γίνονται εύκολα καθώς βρισκόμαστε στο downtown, στην καρδία του κέντρου της πόλης, δοκιμάζουμε την τοπική κουζίνα στις Sodas, λέγονται τα ντόπια μαγαζία που σερβίρουν τοπική κουζίνα με κύριο πιάτο το Casado, κατά βάση κοτόπουλο με ρύζι και φασόλια. Καθίσαμε μέσα στην πολύχρωμη κεντρική αγορά της πόλης.
Ξεκινήσαμε το οδικό μας ταξίδι την επόμενη μέρα για το ηφαίστειο Irazu 3432m.στο ομώνυμο εθνικό πάρκο, στα κεντρικά υψίπεδα της χώρας.Φάγαμε αρκετή βροχή ψηλά στο βουνό και είχε πυκνή ομίχλη. Έτσι φύγαμε γρήγορα για το Cartago την παλιά πρωτεύουσα και θρησκευτικό κέντρο, με την εκκλησία La Negrita, η ονομαστή θαυματουργή εικόνα της είναι η πιο λαοφιλής στους καθολικούς πιστούς της χώρας. Συνεχίσαμε νότια με σκοπό να διανυκτερεύσουμε έξω από το εθνικό πάρκο Chirripo, στο χωριό San Gerardo de Rivas 1340m. στην είσοδο του πάρκου. Βρήκαμε μια πολύ βολική πανσιόν,λίγα μέτρα πριν την είσοδο στο μονοπάτι και πολύ κοντά στα γραφεία που έπρεπε να κάνουμε τις διατυπώσεις για την είσοδό μας στο βουνό. Νωρίς το πρωί μπαίνουμε στο Chirripo National park και ξεκινάμε για τον μεγάλο μας στόχο ως πρώτη καταγεγραμμένη ελληνική αποστολή, την ανάβαση μας στο Cerro Chirripo 3820m., που είναι το ψηλότερο βουνό της χώρας. Η πεζοπορία μας είναι διάρκειας 2 ημερών, οπότε ξεκινήσαμε τα πρώτα 14,6km με σκοπό να φτάσουμε στο Crestones base camp στα 3400m όπου και διανυκτερεύσαμε. Όλο το βουνό είναι μια ζούγκλα, αφού βρίσκεται στην τροπική ζώνη. Είναι γεμάτο ρεματιές και ποτάμια καθώς και θεόρατα δέντρα που σχηματίζουν κομοστέγη που κρύβει τον ουρανό, αυτό μέχρι τα 2900μ περίπου, μετά αραιώνει κάπως η βλάστηση και εμφανίζονται αρκετές λίμνες που θυμίζουν καλντέρες παλιού σβησμένου ηφαιστείου. Ο καιρός είναι πολύ άστατος με ήλιο και βροχή να εναλλάσσονται συνεχώς, το βράδυ η θερμοκρασία πέφτει αρκετά χαμηλά. Απέναντί μας βλέπαμε τους εντυπωσιακούς βράχους Crestones Rocks. Ξυπνάμε πολύ νωρίς το πρωί πριν χαράξει με φακούς κεφαλής ώστε να απολαύσουμε την ανατολή από την κορυφή του Cerro Chirripo, η απόσταση που μας χωρίζει από την κορυφή είναι περίπου 5,1km και μόνο 420μ. υψομετρική.. Μετά από μια πολύ σκληρή διαδρομή συνολικής διάρκειας 20 ωρών, 40km και 2.604μ. υψομετρικών(μετ επιστροφής), φτάσαμε στην ψηλότερη κορυφή της χώρας με την ανατολή του ήλιου, ο καιρός ήταν εντελώς κλειστός με λιγοστά παράθυρα ήλιου, οπότε η θέα στους δύο ωκεανούς που περιβάλλουν την Κόστα Ρίκα (Ειρηνικός & Ατλαντικός-Καραϊβική) ήταν απαγορευτική λόγω συνθηκών. Η ικανοποίηση μας και η χαρά μας ήταν μεγάλη, ο στόχος επετεύχθη. Εκεί ψηλά στη βραχώδη κορυφή του Cerro Chirripo στα 3.820μ. από την επιφάνεια της θάλασσας, πάνω από τα σύννεφα του τροπικού δάσους, το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Ξεκινήσαμε μετά τις σχετικές φωτογραφίες της κορυφής, την κοπιαστική κατάβασή μας προς την έξοδο από το Chirripo, φτάσαμε βράδυ στην πανσιόν μας και μετά από ένα γρήγορο δείπνο συνεχίσαμε το ταξίδι μας για τις ακτές του Ειρηνικού. Τα χωριουδάκια των κεντρικών υψιπέδων με τα φώτα τους, συντρόφευαν την κάθοδό μας προς τη θάλασσα. Φτάσαμε λίγο πριν τα μεσάνυχτα έξω από το εθνικό πάρκο Manuel Antonio με την αύρα του ωκεανού να χαϊδεύει τα πρόσωπά μας.
Την επόμενη μέρα μπήκαμε στο μικρό αλλά πανέμορφο εθνικό πάρκο Manuel Antonio και κάναμε πεζοπορία στο Cathedral point, μέσα στην ζούγκλα είχαμε μαζί μας σχετικό οδηγό για παρατήρηση αγρίων ζώων και πουλιών. Απολαύσαμε μπάνιο μας στις 2 υπέροχες, αντικριστές τροπικές παραλίες του εθνικού πάρκου την Espadilla & την Manuel Antonio.Πίθηκοι καπουτσίνοι συντρόφευαν όλη τη διαδρομή μας έτοιμοι να μας κλέψουν οτιδήποτε φαγώσιμο. Συνεχίσαμε για Quepos-Playa Hermosa, Jaco-Crocodile bridge Santa Helena-Monteverde.
Η άγρια ζωή της Costa Rica φυτά, ζώα και πτηνά μπροστά στα μάτια μας κάθε στιγμή. Τα τροπικά δάση της βροχής, οι ζούγκλες της και η μορφολογία της εντυπωσιακή, παρότι μικρή χώρα διαθέτει το 4% της βιοποικιλότητας του πλανήτη μας.
Μonteverde cloud forest, πεζοπορία μέσα στο ορεινό τροπικό δάσος στο National Reserve. Oδική διαδρομή στην επαρχιακή πόλη Tilaran -λίμνη Arenal – ηφαίστειο Arenal (1670m.) Διανυκτέρευση στην περιοχή του ηφαιστείου στο χωριό La Fortuna, σε ξενώνα κάτω από το ηφαίστειο στο τροπικό δάσος, μέσα σε μυστηριώδεις ήχους. Στο La Fortuna υπάρχει και ο ομώνυμος καταρράκτης που είναι εντυπωσιακός, από μακριά ακούς την αγριάδα που βγάζει ο ήχος του νερού καθώς πέφτει με ορμή από πολύ ψηλά.
Στο πάρκο με τις κρεμαστές γέφυρες του Arenal είχαμε την σπάνια ευκαιρία να φωτογραφίσουμε δίπλα μας τον Howler Monkey, αυτός ο πίθηκος λέγεται φωνακλάς γιατί η φωνή του ακούγεται μίλια μακριά μέσα στη ζούγκλα. Κάναμε βραδινό κολύμπι στα υπέροχα hotsprings της περιοχής του ηφαιστείου. Συνεχίσαμε το ατελείωτο photo tour μας για τα Tortuguero channels, από τη μια μεριά τα κανάλια και από την άλλη ο ήχος των κυμάτων της Καραϊβικής, τα λόγια είναι περιττά για αυτό το μαγικό μέρος, είναι επισκέψιμο μόνο με βάρκες. Θαυμάζουμε την ακτή των θαλάσσιων χελωνών καθώς και τον πλούτο σε σπάνια πτηνά, είδαμε κάιμαν τους μικρούς αλιγάτορες που κολυμπούν στα νερά της περιοχής και θαυμάσαμε τους πιθήκους αράχνη που χρησιμοποιούν την ουρά τους σαν επιπλέον στήριγμα στα κλαδιά των γιγαντιαίων δέντρων. Αν κάποιος δεν βρεθεί σ’ αυτόν τον επίγειο παράδεισο, απλά δεν έχει πάει στην Κόστα Ρίκα! Μπαίνουμε από την είσοδο του εθνικού πάρκου Tortuguero στη θέση La Pavona και πηγαίνουμε με βάρκα μέσω των καναλιών προς το Sector Cuatro Esquinas. Διανυκτέρεύσαμε στο πολύχρωμο χωριουδάκι Tortuguero μέσα στο εθνικό πάρκο σε lodge. Η βραδινή πεζοπορία μέσα στη ζούγκλα για παρατήρηση αγρίων ζώων, πτηνών και αμφιβίων ήταν αξέχαστη εμπειρία. Ο οδηγός μας ο Victor μας έδωσε γαλότσες για να μην αντιμετωπίσουμε κάποιο κίνδυνο.
Tαξίδι στο νότο της Καραϊβικής
Quapiles,Limon, Cahuita, Playa Cocles, Puerto Viejo de Talamanca, σε χωριά ανέμελα με σκοπό τη συνάντηση μας με τις ντόπιες φυλές των ιθαγενών. Συναντηθήκαμε και συνομιλήσαμε με τους αυτόχθονες Bribri, που ζουν στα νότια της χώρας, στα σύνορα με τον γειτονικό Παναμά. Καλλιεργούν κακάο και ζουν αυτόνομα. Το βράδυ πήγαμε στην παραλία Manzanillo Sheepwreck (παραλία με ναυάγιο κοντά στα σύνορα με Παναμά) και μείναμε σε σπίτι ντόπιων. Διαδρομή προς την πόλη Sixaola και τον ομώνυμο ποταμό που αποτελεί φυσικό σύνορο μεταξύ Costa Rica και Panama. Περάσαμε τη γέφυρα και μπήκαμε για λίγο στο έδαφος του Παναμά. Επιστρέψαμε στο Manzanillo και ξεκινήσαμε tour με βάρκα με ξεναγό ντόπιο ψαρά, για παρατήρηση των δελφινιών της Καραϊβικής. Περάσαμε με τη βάρκα από την παραλία Punta Mona και το νησάκι Monkeys island.
Επιστροφή στην κεντρική ραχοκοκαλιά της χώρας Cordillera Central περνώντας από το Limon το μεγαλύτερο λιμάνι γεμάτο με κοντέϊνερ για τις εξαγωγές αγροτικών αγαθών από τον τεράστιο φυσικό πλούτο της Costa Rica, από εκεί αντίκρυσε ο Κολόμβος τις ακτές της χώρας, στο τέταρτο και τελευταίο ταξίδι του στις δυτικές Ινδίες. Συνεχίσαμε για το εθνικό πάρκο του Poas volcano 2697m. που ήταν κλειστό λόγω ομίχλης. Πήγαμε στους καταρράκτες La Paz και την ευρύτερη προστατευόμενη περιοχή. Πριν επιστρέψουμε στην πρωτεύουσα San Jose, περιπλανηθήκαμε στις φυτείες καφέ, μπανάνας & φοινικόδεντρων, συναντώντας απλούς Κοσταρικάνους στις καθημερινές τους ασχολίες.‘Oλα αυτά πέρασαν μπροστά από τα μάτια μας, ενισχύοντας το σύνθημα της χώρας Pura Vida που καθρεφτίζεται στο βλέμμα των Κοσταρικάνων.Επιστρέψαμε στην Ελλάδα γεμάτοι με εικόνες, όμορφα συναισθήματα και νέες εμπειρίες!
Θερμές ευχαριστίες στους χορηγούς της αποστολής, για την υποστήριξή τους: Goldenport, Fujifilm Hellas, CDC Caving Diving Canyoning, Cekta, Manios Cine Tools, Stamos SA, Red Elephant, Σύλλογος των Αγχιαλιτών της Αθήνας “Η Αγχίαλος”.
Κείμενο: Ηλίας Τσίκας
0